مدیریت زنجیره تامین سبز

مدیریت زنجیره تامین پایدار تحت استراتژی های قیمت گذاری، سبز و تعرفه دولتی: با استفاده از رویکرد نظریه بازی ها

مقدمه: با توجه به استفاده بیش از حد از منابع طبیعی و رو به اتمام بودن آن و تشدید آلودگی محیط زیست، به خصوص گازهای گلخانه ای، مسائل زیست محیطی در اکثر مناطق، کشورها و دولت های سراسر جهان مورد توجه بیشتری قرار گرفته است. با توجه به نگرانی های زیست محیطی، حرکت به سمت جهان پایدار، از طریق تولید محصولات سبز، به یک موضوع محبوب در تحقیقات علمی و عملی تبدیل شده است. از طرفی، مدیریت زنجیره تامین سبز می تواند عملکرد زیست محیطی و اقتصادی سازمان ها را بهبود و مزیت های رقابتی آن ها را افزایش دهد. با وجود تاثیر قابل ملاحظه قوانین دولتی در زنجیره تامین سبز، در بسیاری از مطالعات، تقریبا نقش دولت و تعاملات بین دولت و تصمیمات اعضای زنجیره تامین، مورد توجه قرار نگرفته است. در صورتی که، دولت نقش مهم و قدرتمندی را در بازار داشته و می تواند استراتژی ها را در جهت کاهش آلودگی و افزایش پایداری در محصولات، تحت تاثیر قرار دهد. رشد آگاهی درخصوص اثرات نامطلوب آلودگی بر محیط زیست، دولت ها و سازمان های غیردولتی را به اعمال فشار بر تولید کنندگان اصلی در زنجیره تامین به منظور توسعه و معرفی محصولات پایدار وادار نموده است. تولید کنندگان در اغلب مواقع  به جای در نظر گرفتن شاخص های زیست محیطی در فرایندهای تولیدی خود روش های تولید قدیمی و حاشیه سود بالاتر را انتخاب می کنند و با توجه به این انتخاب، قوانین و مقررات الزامی توسط سیاست گذاران در بسیاری از کشورها در جهت صرفه جویی انرژی و تولید کمتر کربن در حال اجرا است.

برخی از دولت های اروپایی، آمریکای شمالی و ژاپن از قوانین و دستورالعمل های مالی برای افزایش دانش مردم و تولید کنندگان در مورد آسیب های آلودگی زیست محیطی استفاده می کنند. به طور کلی دو روش بسیار مهم برای مقابله با مشکل آلودگی وجود دارد که توسط دولت های جهان به طور گسترده مورد استفاده قرار گرفته است: (1) قوانین انتشار کربن و تجارت (cap-and-trade) و (2) مکانیسم مالیات آلودگی (pollution taxation mechanisms). قانون انتشار کربن و تجارت یک رویکرد مستقیم به منظور کاهش مقدار کل انتشار کربن است. بر اساس این مکانیسم، دولت اعتباراتی جهت انتشار کربن برای هر شرکت (به نام cap) تخصیص داده که شرکت ها می توانند این اعتبارات را بین خود معامله کنند و هر شرکت مجاز به انتشار آلودگی بیش از اعتبار خود نمی باشد. در صورتی که، مالیات آلودگی که یک استراتژی غیر مستقیم است، دولت مالیات یا عوارض هایی را برای شرکت هایی که در تولید هر واحد محصول خود باعث ایجاد آلودگی محیط بیش از سطح استاندارد شده اند را وضع می کند. برای این چنین محصولات غیر سبز، دولت نرخ مالیاتی (و در برخی موارد با نرخ یارانه به حمایت از تولید سبز می پردازد) به منظور افزایش (کاهش) قیمت غیر سبز (سبز) محصول در جهت تضعیف (تشویق) مصرف کنندگان به خرید این محصولات، تحمیل می کند­. استرالیا مثالی برای استقرار استراتژی مالیات آلودگی در این زمینه است. همچنین بریتیش کلمبیا توانست انتشار کربن را 9.9٪ با تحمیل رویکرد مالیات آلودگی در سال 2008 کاهش دهد

.

نوآوری: این مطالعه، یک مدل رقابتی ریاضی که در آن دولت به عنوان رهبر و اعضای دو زنجیره تامین سبز و غیر سبز رقابتی به عنوان پیرو می باشند، توسعه داده است و برای اولین بار در این مقاله، سیاست های قیمت گذاری، استراتژی سبز و تعرفه تعیین کننده میزان مالیات، تحت فواصل مالی دولت مورد بحث قرار گرفته است. در چارچوب ارائه شده، دولت به دنبال منافع اجتماعی بوده و نرخ یارانه و مالیات را برای محصولات سبز و غیر سبز تعیین می کند. قیمت فروش محصولات و درجه سبز بودن محصول سبز متغیرهای تصمیم گیری در این زنجیره تامین هستند. مقادیر بهینه متغیرهای تصمیم گیری تحت دو ساختار متمرکز و غیر متمرکز بررسی می گردند.

این مقاله از استراتژی تخصیص نرخ یارانه یا مالیات استفاده کرده و اثرات این قوانین بر تصمیم گیری شرکت های مختلف و رابطه متقابل با دولت و زنجیره های تامین را مورد بررسی قرار داده است.

به همین منظور، دو زنجیره تامین سبز و غیر سبز رقابتی در کنار هم درنظر گرفته شده است. همچنین همکاری بین اعضای زنجیره تامین می تواند تصمیمات کل زنجیره تامین و دولت را تحت تاثیر قرار دهد. در نتیجه تاثیر ساختار اعضای زنجیره تامین در این مطالعه مورد بررسی قرار گرفته است.

مطالعه حاضر با هدف پاسخ به سوالات زیر انجام گرفته است:

• چگونه ساختار اعضای زنجیره تامین می تواند بر سود تولید کنندگان، خرده فروشان و دولت و درجه سبز بودن محصولات سبز اثرگذار باشد؟
• چه حد و مرز های تعرفه ای دولت، حداقل سود را برای همه اعضای زنجیره تامین تضمین می کند؟
• چگونه زنجیره تامین پایدار را می توان به طور موثر به منظور افزایش پایداری و دستاوردهای اجتماعی اداره کرد؟
• کدام استراتژی ها منجر به سود بیشتر برای دولت و کدام یک منجر به آسیب های زیست محیطی کمتر می شود؟
• چگونه تولید محصولات سبزتر بر قیمت نهایی محصولات سبز و غیر سبز تاثیر می گذارد؟

در این مقاله، هدف اصلی ایجاد یک چارچوبی است برای کنترل رابطه بین دولت و زنجیره تامین به منظور تولید محصولات پایدارتر و همچنین دست یابی تمام اعضای زنجیره تامین به حداقل سود. از دیدگاه زنجیره تامین، اقدامات بهینه در راستای افزایش سود مشخص خواهند شد که شامل تصمیم گیری در مورد قیمت محصول، درجه سبز بودن محصول و ادغام و همکاری است. از سوی دیگر از دیدگاه دولت، امور اجتماعی بیش از مسائل پولی در اولویت هستند. دولت نه تنها تلاش می کند تا شرکت ها را برای تولید محصولات سبزتر تشویق کند، بلکه به دنبال تضمین حداقل سطح سود برای همه اعضا و یا به عبارت دیگر، درصدد ایجاد یک بازار رقابتی است.

رقابت میان اعضای زنجیره تامین:

همانطور که در شکل 1 نشان داده شده است، رقابت بین یک زنجیره تامین سبز (GSC) و یک زنجیره تامین غیر سبز (NGSC) در نظر گرفته شده است که هر یک متشکل از یک تولید کننده و یک خرده فروش در یک بازار رقابتی هستند که در GSC محصولات سبز و NGSC محصولات غیر سبز توزیع می شود.

شکل1. دو زنجیره تامین رقابتی

مشتریان در هر زنجیره تامین محصولاتی را با توجه به وفاداری و علاقه خود انتخاب می کنند. دولت، به دلیل قدرت بیشتر در بازار، نقش رهبر را بازی کرده و اعضای زنجیره تامین نقش پیرو را بازی می کنند. تعرفه های دولتی پارامترهای ثابت برای اعضای زنجیره تامین بوده و متغیرهای تصمیم اعضای زنجیره تامین، تابعی از تعرفه دولتی هستند.

شرح مسئله و مدل سازی :

 به منظور محاسبه تابع سود هر یک از اعضای زنجیره تامین، عبارت های تشکیل دهنده تایع سود، بررسی می شوند:

تابع تقاضا: تقاضای یک محصول مقداری است که مصرف کنندگان کالا مایل و یا قادر به خرید آن با یک قیمت خاص هستند. رابطه بین قیمت و مقدار تقاضا به عنوان تابع تقاضا شناخته می شود. مقدار تقاضا می تواند تحت تاثیر عواملی مانند: قیمت خود کالا، درآمد قابل تصرف شخصی، سلیقه یا ترجیحات، انتظارات مصرف کننده در مورد قیمت ها در آینده، درآمد و در دسترس بودن، جمعیت و ماهیت خوب کالا، قرار گیرد.

دو سناریو قابل اجرا برای مدل سازی رابطه بین تقاضا و قیمت به منظور محاسبه درآمد هر یک از اعضا وجود دارد:

1. تابع تقاضای مستقیم: تابع تقاضا به بیان ریاضی رابطه بین مقدار تقاضای محصول و آن دسته عوامل است که  تمایل و توانایی مردم برای خرید کالا را تحت تاثیر قرار می دهد و می تواند به عنوان  بیان شود­، که در آن d تقاضای کالا و p قیمت کالا می باشد.
2. تابع تقاضای معکوس: تابع تقاضا معکوس (تابع قیمت)، قیمت به عنوان تابعی از مقدار تقاضا رفتار می کند.  

تابع تقاضای معکوس در اصل وقتی اقتصاد در درجه اول بر کشاورزی استوار بود طراحی شده است. کشاورزان محصول تا آنجا که ممکن بود پرورش می دادند، و قیمت بازار با توجه به مقدار تولید محصول مشخص می شد. به همین دلیل است که مقدار تولید، متغیری مستقل از تابع تقاضا معکوس است. امروز، تولید بیشتر بر اساس قیمت کنترل می شود. کسب و کار­ها با استفاده از قیمت محصول خود، مجموعه اهداف تولید خود را تعیین می کنند.در این مطالعه از تابع تقاضای مستقیم استفاده شده است. تقاضا در هر زنجیره تامین، یک تابع خطی از قیمت نهایی محصولات سبز و غیر سبز، تعرفه دولتی، درجه سبز محصولاتی که می توانند به صورت سبز تولید شوند و درجه وفاداری مشتری به زنجیره تامین سبز در نظر گرفته شده است. توابع تقاضا در زنجیره تامین سبز و غیر سبز به ترتیب به صورت زیر تعریف می گردد
:

در معادلات بالا، ، تقاضا در زنجیره تامین سبز و ، تقاضا در زنجیره تامین غیر سبز است. ،تقاضا مبتنی بر بازار و ، نشانگر درجه وفاداری مشتری به زنجیره تامین سبز است . و ، به ترتیب دلالت بر قیمت خالص محصولات سبز و غیر سبز دارند. ، درجه سبز بودن محصولاتی را نشان می دهد که می توانند به صورت سبز تولید شوند و ، تقاضای حاشیه ای زنجیره تامین برای هر قیمت نهایی زنجیره تامین مربوطه و ، حساسیت به قیمت متقابل است و ، نشان می دهد که تاثیر قیمت خود زنجیره تامین از قیمت رقبا بیشتر است. ، نرخ یارانه برای درجه سبز یک واحد از محصول سبز و ، نرخ مالیات برای محصولات غیر سبز است. ، ضریب اثربخشی گسترش درجه سبز به ازای هر واحد از محصول سبز برای تقاضای زنجیره تامین سبز است.

هزینه سبز بودن: به منظور تولید محصولات سبز، تنها تولید کننده محصول سبز، در زمینه تولید محصولات سبز سرمایه گذاری می کند و تولید این محصولات سبز بر هزینه های حاشیه ای سنتی تولید کننده تاثیر نمی گذارد. بنابراین، فرض می شود که هزینه های سبز یک تابع درجه دوم از درجه سبز بودن محصول سبز است :

در رابطه بالا ضریب هزینه درجه سبز به ازای هر واحد محصول سبز است.

·         دخالت مالی دولت: همانطور که اشاره شد، دولت مسئول ایجاد زنجیره تامینی سبز برای تولید محصولات سبز و پایدار می باشد. دولت ها معمولا زنجیره های تامین سبز را با ارائه یارانه ها و کاهش قیمت نهایی محصولات به منظور تشویق مشتریان برای ترجیح دادن کالاهای سبز، حمایت می کنند. همچنین، دولت زنجیره های تامین غیر سبز را  با تحمیل مالیات بر محصولات غیر سبز به منظور کاهش انگیزه برای مشتریان به خرید محصولات غیر سبز و جبران آسیب های زیست محیطی، جریمه می کند. با توجه به تعریفی که در پژوهش ها ارائه شده است، آسیب منابع زیست محیطی و یا تولید آلودگی طبیعی به عنوان از دست دادن ثروت در نظر گرفته شده و بهبود کیفیت آنها به عنوان کسب سود مالی می باشد. بنابراین، برای تشویق تولید کنندگان کالاهای سبز، دولت را به ازای هر واحد محصول سبز به عنوان نرخ یارانه پرداخت می کند و مشتریان مجبور به پرداخت تنها ، برای خرید یک محصول سبز هستند. همچنین، به منظور جبران هزینه های مالی و اجتماعی تولید کالای غیر سبز، دولت نرخ مجازات را به کالای غیر سبز به عنوان مالیات اضافه می کند و مشتریان مجبور به پرداخت   برای خرید این نوع محصول هستند. لازم به ذکر است که درآمد دولت از اعمال مالیات برای محصولات غیرسبز صرف جبران خسارات وارده به طبیعت می شود، زیرا دولت به دنبال رفاه اجتماعی و مشتریان است.

درنظرگرفتن دو فرض زیر الزامی می باشد:  اول) تقاضا در هر زنجیره تامین باید غیر منفی باشد دوم) هر یک از اعضا باید به حداقل سود از پیش تعیین شده دست یابند.
تابع سود برای هر زنجیره تامین به صورت زیر خلاصه شده است:

در معادلات بالا، و به ترتیب توابع سود خرده فروش در زنجیره تامین سبز و غیر سبز و و   به ترتیب توابع سود تولید کننده در زنجیره تامین سبز و غیر سبز است. در این روابط  و هزینه تولید هر واحد کالای سبز و غیر سبز توسط تولید کننده ، و   قیمت عمده فروشی هر واحد کالای سبز و غیر سبز با توجه به تصمیم تولید کننده است.

روش حل:

در عمل، دولت در ابتدا نرخ یارانه و نرخ مالیات را تعیین کرده و سپس با توجه به مقادیر آنها اعضای زنجیره تامین تصمیم گیری می کنند. در بازی استکلبرگ، از آنجایی که در تابع سود رهبر متغیر­های پیرو وجود دارد باید فرمول متغیرهای تصمیم پیرو در تابع سود رهبر جای گذاری شود تا رهبر مقادیر بهینه متغیرهای تصمیم خود را محاسبه کند. بعد از م متغیرهای بهینه رهبر،متغیرهای پیرو براساس مقادیر بهینه متغیرهای رهبر مشخص خواهند شد. مقادیر بهینه متغیرهای تصمیم اعضای زنجیره تامین در ساختارهای متمرکز و غیرمتمرکز برای زنجیره تامین محاسبه شده است.

مدل متمرکز:

در مدل متمرکز، تولیدکننده و خرده فروش به صورت یک واحد مرکزی در نظر گرفته می شوند و به صورت همکارانه و همزمان در جهت  بیشینه کردن سود کل زنجیره تامین تصمیم گیری می کنند. سود کل زنجیره تامین سبز   و سود کل زنجیره تامین غیر سبز به صورت زیر می باشند :

قضیه1. مقادیر بهینه متغیرهای تصمیم در مدل متمرکز عبارتند از:

که در آن :

مدل غیر متمرکز:

در مدل غیر متمرکز، تولید کننده و خرده فروش هر یک به طور مستقل در جهت به حداکثر رساندن سود خود تصمیم گیری می کنند. بنابراین در این مدل، بازی استکلبرگ که در آن تولید کننده به عنوان رهبر و خرده فروش به عنوان پیرو می باشد، دنبال می شود. در ابتدا، تولید کنندگان قیمت عمده فروشی و نیز در زنجیره تامین سبز درجه سبز را تعیین می کنند. سپس خرده فروشان بر اساس قیمت عمده فروشی و درجه سبز محصولات سبز، بهترین قیمت را برای محصولات در جهت به حداکثر رساندن سود خود محاسبه می کنند.

قضیه 2) بهترین توابع پاسخ برای قیمت خالص (قیمت بدون احتساب کاهش یا افزایش حاصل از مالیات و یارانه) به صورت زیر هستند:

پس از آن، مقادیر بهینه متغیرهای تصمیم تولید کننده با جایگزینی قیمت خالص این توابع در تابع سود تولید کننده به دست خواهد آمد.

بررسی تاثیر تغییر درجه وفاداری مشتریان و درجه سبز  در زنجیره تامین:

این دو فاکتور، دو عامل مهم غیر دولتی در سود زنجیره تامین و قیمت خالص هستند. در جدول 1، اثرات تغییر این عوامل در زنجیره تامین نشان داده شده است.

جدول 1. اثرات تغییر در درجه وفاداری مشتریان و درجه سبز در زنجیره تامین

ستون اول نشان دهنده تغییرات است و در ستون دوم و سوم شرایطی وجود دارند که باعث می شود تغییر در آن آیتم، به صورت مثبت در مدل های متمرکز و غیر متمرکز دیده شود.

بررسی نقش دولت:

مدلسازی عملکرد دولت

، درجه استاندارد سبز بودن برای یک واحد محصول با درجه سبز ( ) بوده که درجه سبز بودن محصول از درجه استاندارد کمتر است و دولت مجبور  است مقدار برای جبران آسیب های زیست محیطی و اجتماعی ناشی از محصولی که درجه سبز بودن آن پایین بوده، پرداخت کند، که در آن، ضریب هزینه/درآمد تفاوت بین و برای یک واحد محصول است. برای کالا که توسط تولید کننده در زنجیره تامین غیر سبز تولید می شود، به این دلیل که درجه سبز بودن آنها برابر صفر است، دولت باید مقدار برای جبران تخریب محیط زیست بپردازد. همچنین، برای محصولات سبز با درجه سبز که بیش از است، نه تنها دولت هیچ گونه هزینه جبران آسیب های زیست محیطی و اجتماعی پرداخت نمی کند، بلکه از هر محصول سبز سودی به مقدار بخاطر تولید کالاهای پایدار و حافظ منابع طبیعی، به دست خواهد آورد.

تابع سود دولت ( ) به صورت زیر فرموله شده است:

در این بخش  از یک بازی استکلبرگ برای حل مدل و محاسبه مقدار بهینه متغیرهای تصمیم استفاده می شود. پس از جایگزینی بهترین توابع پاسخ از اعضای زنجیره تامین  در تابع سود دولت ( )  و با توجه به محدودیت های ذکر شده در خصوص تولیدات سبز و حفظ محیط زیست، مقدار بهینه برای و  برای پارامترهای مختلف در مدل های متمرکز و غیر متمرکز بدست آمده است.

مدل متمرکز: به منظور به حداکثر رساندن سود دولت، باید تضمین شود که همه اعضای شرکت کننده در بازی حداقل سود را به دست می آورند. بنابراین در ابتدا مرزهای و   مشخص شده و سپس مدل ها حل شده و مقدار بهینه   و بدست خواهد آمد. در نهایت، اگر این مقادیر در منطقه قابل قبول قرار داشته باشند، مقادیر بهینه هستند  در غیر این صورت، نقاط مرزی باید بررسی شوند.

بنابراین، با استفاده از پارامترهای ذکر شده، ابتدا منطقه قابل قبول برای این دو متغیر در شکل 2 نشان داده شده است.

شکل 2. منطقه قابل قبول برای نرخ یارانه و مالیات در مدل متمرکز.

در جدول 2، در هر سطر مدل متمرکز تحت مقادیر مختلف پارامترها حل شده است.

جدول 2. مقادیر بهینه به ازای پارامترهای مختلف در مدل متمرکز.

در سطر اول، مقادیر بهینه تحت مقادیر پیش فرض پارامترها که در زیر نشان داده شده، محاسبه گردیده است.

اما در ردیف های دیگر، تمام پارامترها به صورت همان پیش فرض است، به استثنای یک مورد و آن مورد در ستون اول  همان سطر است. مقادیر بهینه جدید با این پارامترها محاسبه و گزارش شده است. در مدل متمرکز، حداقل سود برای هر زنجیره تامین برابر 10000 است.

همانطور که در شکل 3 و جدول 2  نشان داده شده است، سود دولت با افزایش   و افزایش می یابد. حداکثر مقدار در مرزهای و در شکل 3 نشان داده شده است. اگر این محدودیت ها نقض شوند، سود زنجیره تامین غیر سبز کمتر از حداقل سطح در نظر گرفته شده سود خواهد بود.­ به این ترتیب، تولید کننده و خرده فروش زنجیره تامین غیر سبز دیگر برای شرکت در این بازی انگیزه ندارند.

شکل3. سود دولت در منطقه قابل قبول از تعرفه ها در مدل متمرکز.

سه ردیف آخر در جدول 2 ارائه دهنده نتایج برای متغیرهایی است که در آن یک یا هر دو متغیر مرتبط با دولت، نادیده گرفته می شود. همانطور که مشخص است، نادیده گرفتن نقش دولت (به خصوص نرخ یارانه) و قوانین او در مدیریت زنجیره تامین سبز منجر به کاهش چشمگیر در پایداری و رفاه اجتماعی می شود.

مدل غیرمتمرکز: منطقه قابل قبول برای و در مدل غیر متمرکز در شکل 4 نمایش داده شده است.

شکل 4. منطقه قابل قبول برای نرخ یارانه و مالیات در مدل غیر متمرکز

پارامترهای پیش فرض همان است که در بخش قبلی ذکر گردید. در هر سطر از جدول شماره 3، مدل تحت مقادیر مختلف پارامترها حل شده و مقادیر بهینه بدست آمده است

.

جدول 3. مقادیر بهینه تحت پارامترهای مختلف در مدل غیر متمرکز

در مدل غیر متمرکز نیز به منظور ایجاد یک بازار رقابتی، در نظر گرفته شده است که هر زنجیره تامین باید حداقل سود 10،000 را به دست آورد. در شکل 5 سود دولت در مدل غیر متمرکز با افزایش  افزایش می یابد.

شکل 5. سود دولت در منطقه قابل قبول از تعرفه ها در مدل غیر متمرکز

برای مقادیر کوچک ، سود دولت با افزایش کاهش یافته، اما پس از عبور از یک آستانه خاص، سود دولت با افزایش افزایش می یابد. سه ردیف آخر در جدول ارائه دهنده نتایج متغیرهایی بوده که در آن ها یک یا هر دو متغیر دولت نادیده گرفته شده است. با توجه به بخش قبلی، نادیده گرفتن مداخلات مالی دولت منجر به کاهش پایداری و رفاه اجتماعی می شود.

بینش های مدیریتی و تجزیه و تحلیل حساسیت:

نرخ یارانه: در این بخش اثرات تغییر نرخ یارانه بر سود بررسی می شود..

• بررسی تغییر سود با توجه به تغییرات نرخ یارانه : شکل 6 و 7  به مقایسه سود کل در مدل متمرکز و غیر متمرکز و نیز سود تولید کننده و خرده فروش در مدل غیر متمرکز به ترتیب در زنجیره تامین های سبز و غیر سبز پرداخته است.

َشکل 6. تغییرات سود در زنجیره تامین سبز با توجه به افزایش نرخ یارانه

شکل 7. تغییرات سود در زنجیره تامین غیر سبز با توجه به افزایش نرخ یارانه

در هر دو زنجیره تامین سبز و غیر سبز، سود تولید کننده، سود خرده فروش و سود کل زنجیره تامین با افزایش  افزایش می یابند، و حداکثر افزایش سود، برای سود کل زنجیره تامین سبز در مدل متمرکز است. در هر مدل، سود تولید کنندگان از سود خرده فروش ها بیشتر است. علاوه بر این، در هر دو شکل 6 و 7، پ سود کل زنجیره تامین سبز در مدل متمرکز بیشتر از مدل غیر متمرکز است. این بدان معنی است که، افزایش نرخ یارانه، همه اعضای زنجیره تامین سبز را تشویق به تولید سبزتر و همچنین به پذیرش همکاری، تشویق می کند.

نرخ مالیات: در این بخش، به منظور تجزیه و تحلیل اثرات تغییرات نرخ مالیات بر سود زنجیره تامین و دولت، مقادیر پارامتر ها به صورت پیش فرض استفاده می شود و نرخ یارانه برابر 0.6 است.

بررسی تغییرسود با توجه به تغییرات نرخ مالیات :شکل 8 و 9 نشان می دهد که با افزایش ، سود اعضای زنجیره تامین سبز و سود کل زنجیره تامین سبز افزایش کمی دارد، اما در زنجیره تامین غیرسبز، سود همه اعضای زنجیره به سرعت در حال کاهش است.

شکل8.  تغییرات سود در زنجیره تامین سبز با توجه به افزایش نرخ مالیات

شکل9. تغییرات سود در زنجیره تامین غیر سبز با توجه به افزایش نرخ مالیات

نتیجه گیری:

• افزایش نرخ یارانه به میزان مشخص، منجر به افزایش تقاضا‌ها، درجه سبز بودن محصولات سبز، سود تمام اعضای زنجیره تامین و دولتو کاهش هزینه های آلودگی برای دولت می شود.
• تحت تعرفه نرخ مالیات تعیین شده توسط دولت، افزایش این نرخ منجر به افزایش سود حاصل از دولت و زنجیره تامین سبز و قیمت محصول سبز می شود. اما کاهش سود زنجیره تامین غیر سبز و هزینه های آلودگی را در بر خواهد داشت.
• درجه سبز بودن محصولات سبز نسبت به تغییرات نرخ مالیات، بی تفاوت بود.