طراحی قرارداد برای زنجیره تأمین معکوس بازیافت روغن آشپزی تحت اطلاعات نامتقارن هزینه (مقاله دوازدهم)

چکیده

ضایعات روغن آشپزی بدون تصفیه مناسب، خطرات جدی زیست‌ محیطی و سلامتی را به همراه دارد که با تبدیل ضایعات روغن به سوخت زیستی قابل کاهش است. در یک زنجیره تأمین بازیافت روغن آشپزی، یک بازیافت‌کننده مستقل ضایعات روغن آشپزی را جمع‌آوری می‌کند و با یک شرکت زیستی برای تولید سوخت زیستی و سپس کسب سود معامله می‌کند. از آن‌جایی که هزینه بازیافت بازیافت‌کننده خصوصی است، این مقاله دو مکانیزم قرارداد احتمالی را برای شرکت زیستی درنظر گرفته که شامل یک قرارداد مالک-نماینده[1] و قرارداد تخفیف مقداری[2] است، تا با عدم تقارن اطلاعات مقابله کند و بازیافت‌کننده را به سرمایه‌گذاری بازیافت تشویق کند. تنظیمات بهینه قرارداد برای شرکت زیستی و پاسخ بازیافت‌کننده به سطح سرمایه‌گذاری در بازیافت بدست آورده شده است. همچنین، ترجیحات قرارداد هر شرکت مورد بررسی قرار می‌گیرد. نتایج اصلی نشان می‌دهد که وقتی میانگین هزینه بازیافت یا میزان عدم قطعیت اطلاعات هزینه نسبتاً پایین است، شرکت زیستی بهتر است قرارداد تخفیف مقداری را انتخاب کند، درحالیکه بازیافت‌کننده قرارداد مالک-نماینده را ترجیح می‌دهد. اگر هر یک از عوامل در سطح متوسطی قرار گیرد، قرارداد تخفیف مقداری برای هر دو شرکت زیستی و بازیافت‌کننده کم هزینه مناسب می‌باشد. با متوسط هزینه بالا یا سطح عدم‌قطعیت بالا، شرکت زیستی و بازیافت‌کننده با هزینه بالا از یک قرارداد مالک-نماینده استقبال می‌کنند. علاوه بر این، قرارداد مالک-نماینده باعث می‌شود روغن آشپزی بیشتری بازیافت شود و نسبت به قرارداد تخفیف مقداری، سازگارتر با محیط ‌زیست است.

---

[1] Principal-agent contract

[2] Quantity discount contract