لجستیک سبز

در سال‌های اخیر نگرانی در مورد تاثیرات زیست محیطی فعالیت‌های انسانی افزایش یافته است و عملیات لجستیکی حال حاضر در دراز مدت پایدار نخواهد بود. مدل‌های لجستیک سنتی برای تولید و توزیع روی مینیمم کردن هزینه‌ها با محدودیت‌های عملیاتی تمرکز دارد. اما لجستیک سبز به تولید و توزیع کالا بصورت پایدار با در نظر گرفتن عوامل زیست محیطی و اجتماعی می‌پردازد. بنابراین اهداف سازمان نه فقط به تاثیر اقتصادی سیاست‌های لجستیکی بلکه به مینیمم کردن تاثیرات منفی بر جامعه مانند تاثیر آلودگی بر محیط زیست می‌پردازد. این تاثیرات شامل مصرف منابع، استفاده از زمین، اسیدی سازی، اثرات سمی بر اکوسیستم و انتشار گازهای گلخانه‌ای می‌باشد.  گازهای گلخانه‌ای عمده عبارتند از دی اکسید کربن (CO₂)، نیترواکسید (N₂O)، متان (CH₄)، ازن در جو پایین (O₃)، کلروفلوئوروکربن‌ها (CFC_S)، هیدروفلوئوروکربن‌ها (HFC_S) و پرفلوئوروکربن‌ها (PFC_S). در بین این گازها کربن دی اکسید، متان و نیترواکسید به دلیل طول عمر زیاد و میزان بازتابش امواج فروسرخ از مهمترین گازهای گلخانه‌ای هستند، از این رو در گزارشات مربوط به میزان نشر گازهای گلخانه‌ای عمدتا نشر این گازها را در نظر می‌گیرند. همچنین کربن دی اکسید به عنوان مبنای تعیین میزان تاثیر گازهای گلخانه‌ای بر گرمایش زمین در نظر گرفته می‌شود.

منابع عمده در انتشار گازهای گلخانه ای شامل نیروگاهها، فرآیندهای صنعتی و حمل و نقل می باشد. آمارهای جهانی نشان می‌دهد تقریبا 15% انتشار کل گازهای گلخانه‌ای و 23% انتشار کل CO2 از بخش حمل و نقل استکه انتظار می رود تا سال 2050 به مقدار 41% برسد. که در این میان حمل و نقل جاده ای 75% انتشار CO₂ از این بخش را شامل می شود.

برنامه‌های بسیاری در تهیه استاندارد برای تخمین انتشار گازهای گلخانه‌ای از حمل و نقل جاده‌ای وجود دارد. روش های اندازه گیری کربن (Carbon footprint) شامل مراحل و اقداماتی بوده که در پست های بعد به آن اشاره خواهد شد.