هماهنگی در زنجیره تامین-بررسی مقاله چهارم

مقدمه:

پیشرفت تکنولوژی و رشد اقتصادی موجب تفاوت قیمت و کیفیت در برند­های مختلف شده است. از آنجایی­که محصولات مشابه اغلب به عنوان جایگزین به کار برده می­شوند، رضایت مشتریان تا حد زیادی به دسترسی آن­ها به محصولات در زمان و مکان مناسب بستگی دارد. در نتیجه، سطح سرویس بالا، یکی از بخش­های اساسی کسب و کار رقابتی می­باشد. هنگامی­که محصولات مورد نظر مشتریان موجود نباشند، آن­ها اغلب به خرده فروش دیگری مراجعه می­کنند. در واقع، نارضایتی از تقاضای برآورده نشده، موجب می­شود مشتریان از مراجعه بعدی به فروشنده منصرف شوند. کورستن و گرون(2004) نشان دادند که 21-43 % از مشتریانی که تقاضایشان برآورده نشده است، به رقبا مراجعه می­کنند. در نتیجه، خرده فروشان تقریبا نیمی از فروش خود را در زمان کمبود از دست می­دهند. این مقدار خرید از رقبا، همان مقدار فروش از دست رفته برای خرده فروش است. بر این اساس، رفتار خرید مشتری به طور قابل توجهی تحت تاثیر در دسترس بودن محصولات است که بستگی به تصمیمات بازپرسازی موجودی زنجیره تامین دارد.  

همکاری نزدیک بین تامین کننده و خرده فروش موجب افزایش رقابت در زنجیره تامین  می­شود، کچون و لاریویر (2005) نشان داند که قرارداد تسهیم درآمد توسعه یافته منجر به افزایش سهم بازار زنجیره تامین از 24% به 40% می­گردد. بسیاری از محققان به مطالعه قرارداد تسهیم درآمد در شرایط عدم قطعیت بازار پرداخته­اند، اما مطالعات کمی به چگونگی تاثیر سطح سرویس بر حمایت مشتریان و پاسخ زنجیره تامین به رفتار مشتریان پرداخته­اند.

 

هماهنگی در زنجیره تامین-محصولات فسادپذیر-بررسی مقاله سوم

 

مقدمه:

در دنیای واقعی بعضی از محصولات و کالاها مانند اجزای الکترونیکی، گوشت، سبزیجات، میوه و گل ها در طول زمان فاسد می شوند(لی و همکاران2010). تولیدکننده به دلیل فاسد شدن بخشی از کالاهای فسادپذیر باید بیشتر از تقاضای بازار تولید کند. فسادپذیری کالاها بر برنامه ریزی تولید، سیاست نگهداری کالاها و تصمیم گیری خرده فروش تاثیر می گذارد. خرده فروش نیزباید فساد پذیری کالاها را در تصمیم گیری خود درنظر بگیرد. بنابراین یکی از زیرمجموعه های جذاب و قابل توجه مدیریت زنجیره تامین، مدل موجودی کالاهای فسادپذیر می باشد. کاهش هزینه های تولید، نگهداری و کالاهای فاسد شده یکی از چالش های کالاهای فسادپذیر می باشد. نتایج حاصل از سیاست یکپارچه در مقایسه با حالت غیرمتمرکز،منجر به کاهش چشم گیری در هزینه ها می باشد (یانگ و وی 2003). به طور خاص مدیریت موجودی فروشنده(VMI) در حالت غیرمتمرکز می تواند عملکرد مدیریت موجودی را افزایش دهد(برای مثال کاهش نامتناسب بین عرضه و تقاضا). سطح سرویس بر میزان خرید مصرف کننده تاثیر می گذارد. سطح سرویس بالاتر با وجود افزایش هزینه خدمات، مصرف کنندگان بیشتری را برای خرید کالا جذب می کند. بنابراین خرده فروش به منظور افزایش سود خود، باید به طور همزمان در مورد قیمت و سطح سرویس تصمیم گیری کند. در این مقاله، هماهنگی تصمیمات قیمت گذاری و سطح سرویس برای حالت غیرمتمرکز و کالاهای فسادپذیر تحت مدیریت موجودی فروشنده و نیز اثر متقابل بین تصمیمات سطح سرویس و قیمت خرده فروش بررسی شده است.

هماهنگی زنجیره تامین با استفاده از قرارداد ها

یک مکانیزم تسهیم درآمد برای زنجیره تامین چند سطحی

مقدمه :

در یک زنجیره تامین چند سطحی یک کالا توسط تولید کننده با صرف هزینه اولیه ، تولید شده و  جهت پاسخ گویی به تقاضای مصرف کننده از سطوح مختلف زنجیره تامین عبور می کند . هر عضو زنجیره تامین با عضو بالادست و عضو پایین دست خود در ارتباط دوطرفه است . زنجیره تامین را می توان به دو ساختار متمرکز و غیر متمرکز تقسیم کرد .در زنجیره تامین متمرکز اعضای زنجیره در تعامل با یکدیگر هستند و هدف از این همکاری، کسب حداکثر سود برای کل زنجیره تامین در بلند مدت است. در ساختار متمرکز،تصمیمات توسط یک نهاد واحد گرفته می شود و آن نهاد مسئول بهینه سازی و ایجاد هماهنگی در کل زنجیره تامین است اما در زنجیره تامین غیر متمرکز هر یک اعضا بر بهینه سازی سود خود بدون توجه به هماهنگی و تعامل با دیگر اعضای زنجیره تمرکز می کنند که این امر باعث عدم بهینگی کل زنجیره تامین خواهد شد .

یکی از مهمترین مسائل در حوزه مدیریت زنجیره تامین جلوگیری از زیربهینه سازی های بدون توجه به هماهنگی در زنجیره تامین است . مکانیزم قرارداد ابزاری است که جهت هماهنگی اعضابه کار گرفته می شود ، این مکانیزم با تغییر دادن یا اصلاح کردن شرایط تجارت از طریق معرفی پارامترهای تجاری بین اعضای زنجیره، برای آنها انگیزه ایجاد می کند تا در ریسک و پاداش با هم شریک شوند. یکی دیگر از ویژگی های مطلوب مکانیزم قرارداد نتیجه ی برد-برد آن است که در آن سود هر یک از نهادهای شرکت کننده در مقایسه با حالت غیر متمرکز افزایش می یابد.

اساس یک مکانیزم تسهیم درآمد (که محور پژوهش در این مقاله نیز است) به گونه ای است که در معاملات بین تامین کننده و خریدار ، بخشی از درآمد خریدار توسط تامین کننده دریافت می شود. تقریبا تمام ادبیات  موجود  در  مکانیزم قراردادها، تنها بر روی دو تصمیم گیرنده، یک خریدار و یک تامین کننده تمرکز کرده اند، در صورتی که در دنیای واقعی، زنجیره تامین بیش از دو عضو دارد. حال این سوال  مطرح می شود که چگونه می توان زیربنای ایده های اساسی مکانیزم قرارداد را به ساختار یک زنجیره تامین چند سطحی تعمیم داد؟

یکی از راه های استفاده مکانیزم قرارداد در یک زنجیره تامین چند سطحی، به کار گرفتن قراردادها بین دو جفت از نهاد های مجاور در زنجیره است. اما این قراردادهای دو به دو بین نهادهای مجاور، اشکالات عمده ای از نظر اجرا دارند. در این قراردادها فرض شده است که قراردادها بین هر جفت از نهاد ها به طور همزمان برقرارشده اند که این فرض خود یکی از مشکلات اصلی است،  زیرا چنین فرضی نیاز دارد اطمینان حاصل شود که تمام قراردادها بدلیل وابستگی پارامترهای قرارداد های مختلف به یکدیگر، برای تمام سطح های زنجیره تامین به طور موفقیت آمیز برقرار شده است. به عنوان مثال، یک قرارداد نمی تواند بدون آگاهی از قراردادهای دیگر حل و فصل شود وزمانی که همه قرارداد های دو به دو به طور همزمان بسته نشوند، در این صورت وضعیت به حالت بازی در می آید. از سوی دیگر ممکن از اشخاص ترجیح دهند، صبر کنند تا دیگر نهادها به امضای قرارداد بپردازند تا اینکه خود شروع کننده قرار دو به دو با آنها باشند، در نتیجه ممکن است قراردادهای دو به دو برای تمام زنجیره تامین هرگز برقرار نشود .